Rozdział dwudziesty

Podchodząc do samochodu nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Bałam się, że w nim będzie czekał. Nie mam pojęcia co miałabym mu powiedzieć. Zostawiłam go i do tego zraniłam. Nie zdziwiłabym się gdyby mnie teraz nie chciał widzieć. Pomagał mi, martwił się, a ja go zostawiłam. Zrobiłam to co najlepsze. Nie mogłam przecież pozwolić na to, żeby zrezygnował z kariery dla.... wariatki. Tak, wariatki, taka jest prawda. Wylądowałam w szpitalu psychiatrycznym, więc jak mnie inaczej nazwać? 

Nie jestem pewna czy i tak mu jej nie zniszczyłam w pewnym stopniu. Brukowce pewnie bez problemu załapały temat, że dziewczyna Harrego Stylesa została umieszczona w psychiatryku z powodu problemów psychicznym i próby samobójczej. 

Drzwi od strony kierowcy zaczęły się otwierać. Strach mnie sparaliżował. Nie umiałam zrobić kroku, nawet poruszyć palcami. Stałam tam i czekałam aż kierowca wyjdzie z pojazdu. Nagle cały strach ze mnie spłynął. Zobaczyłam blond czuprynkę spod której ledwo wyłaniały się błękitne, niczym fala oceanu oczy. Uśmiechnęłam się do niego przyjaźnie i zaczęłam iść w jego kierunku.

• Rid? Boże, Rid! To ty! - chłopak podleciał do mnie, podniósł i zaczął się ze mną na rekach kręcić w miejscu. - Jak ty się zmieniłaś! Jak cię ostatnio widziałem to byłaś jeszcze taka trochę dziecinna, a teraz! Wow!
• Hahahhah spokojnie, możesz mnie puścić? Niall?
• Oo sorki, jasne – chłopak odstawił mnie na ziemię.
• Cieszę się, że cię widzę.
• Jak też kurduplu – popatrzyłam na niego wzrokiem ciskającym pioruny.
• Ale jedno się nie zmieniło – zaczął się śmiać – nadal jesteś kurduplem, denerwującym się jak małe dziecko – dałam mu kuksańca w bok na co on się do mnie uśmiechnął.

Blondyn wziął moje walizki i zapakował je do bagażnika.

• Co ty na to żeby pojechać coś przekąsić? - no tak, prawie zapomniała, wiecznie głodny Niall.
• Niech zgadnę, Nando's?
• Czytasz mi w myślach Rid - oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

• Dużo się zmieniło? - zapytałam niepewnie maczając frytkę w ketchupie.
• Nawet nie wiesz jak dużo.... nie wiem od czego zacząć...
• Najlepiej od początku – uśmiechnęłam się pocieszająco, ale w głębi duszy strach ściskał mnie za gardło.
• Półtora roku temu rozpadliśmy się...
• Co?!
• Tak, One Direction przestało formalnie istnieć, jesteśmy coraz starsi, a boysbandy raczej są na topie wśród dwunastolatek, płyty zaczęły nie schodzić już w takich ilościach jak kiedyś i szał na nas minął.
• Ale czy wy...?
• Jeśli mówisz o rozpadzie naszej przyjaźni, to nie, nadal jest między nami taka relacja jak kiedyś, nawet powiedziałbym, że mocniejsza.
• Czy on...
• Zmienił się i to bardzo.
• Ma kogoś?
• Nie miał i nie ma. On czeka na ciebie Rid.... Ale jedno musisz wiedzieć. To już nie ten sam Harry co kiedyś. Zmienił się i to nawet nie wiesz jak bardzo. Do domu wraca tylko rano, żeby wziąć prysznic. Imprezuje całymi nocami, a popołudniami włóczy się nie wiadomo gdzie. Musisz mu pomóc Rid, on się zagubił. Obwinia się, za to co się stało, za to, że nie mógł nic zrobić, za to ze tam trafiłaś, a on nie umiał ci pomóc.
• Ale to tylko i wyłącznie moja wina, to ja doprowadziłam się do takiego stanu, że chciałam ze sobą skończyć, on jedyny mnie tak długo utrzymywał w tym, że komuś na mnie zależy i tylko dlatego dopiero po tak długim czasie postanowiłam.... postanowiłam się zabić....
• Nam wszystkim na tobie zależy.
• Nie ma co wracać do przeszłości, co się jeszcze zmieniło?
• Teraz to już same dobre nowiny, ale to nie ode mnie się ich dowiesz. Musimy jechać.... Gotowa?
• On tam jest?
• Mam nadzieje, że tak. Zayn miał go zatrzymać rano w domu. - pokiwałam tylko głową w geście, że rozumiem.

Droga zajęła nam nieco ponad godzinę. Wysiadając z samochodu nie byłam pewna czy chcę tam iść, a co jeśli on mnie nie chce już znać? Niall widząc to, że waham się, czy aby na pewno dobrze robię podszedł i mnie przytulił, dodając odrobinę otuchy.

*Z perspektywy Harrego*

Czekałem na to spotkanie 3 lata, a teraz kiedy mam ją zobaczyć sam nie wiem czy tego chcę. Drzwi wejściowe się otworzyły, a ja momentalnie spojrzałem w ich stronę, pierwszy wszedł Niall z jej walizkami, a ona za nim. Ona? Czy to możliwe? Czy to możliwe żeby tak się zmieniła?

Jest rozdział 20-ty, Mary mi ględzi za plecami żebym coś o niej napisałam to piszę :D. Plus dedykuję tej idiotce ten zjebany rozdział. Przepraszam, że jest taki krótki, ale tak wyszło więc... :D. Pod ostatnim rozdziałem pojawiło się tylko 6 komentarzy, a kiedyś nieraz było po 20 i więcej..... Jeśli ich liczba będzie malała to chyba zawieszę bloga, trudno.....

Do następnego!

Love u all!

Ridley<3