Rozdział czternasty

Spojrzałam w jego oczy, a on w moje, powoli jego twarz znajdowała się coraz bliżej mojej....

Nagle zatrzymał się parę milimetrów od moich ust i uśmiechnął zadziornie. „To ten moment, tak bardzo tego chce, Jezu... Na co on czeka?! Pocałuj mnie idioto!”-pomyślałam. Z transu wyrwało mnie szybkie odepchnięcie od osoby, która przez cały dzisiejszy dzień chodziła mi po głowie. Harry obrócił mnie wokół mojej osi i przyciągnął znowu do siebie. Już nie tańczyliśmy, a stałam jak wryta patrząc się na niego zdezorientowana tą całą sytuację. Z otrzęsienia wyrwał mnie jego głos.

• Musi być magiczna atmosfera Smerfetko – wyszeptał mi to do ucha i delikatnie pocałował w miejsce pomiędzy brwiami, na co automatycznie podniosłam swoje kąciki ust, przy czym jak zawsze lekko zmarszczyłam nos.
• Ej Flinstonowie! - zawołał do nas Lou wchodząc do pokoju chłopaka, do którego w dalszym ciągu byłam przytulona. - Fred, jeśli chcesz jeszcze coś gotować kiedykolwiek w naszej kuchni, albo w
  ogóle mieszkać w tym domu to szybko idź na dół, bo chłopaki uparli się, że zrobią obiad dla Rid, a wiesz jak to może się skończyć.... - chłopak przyjrzał nam się uważniej – Ups chyba Wam przeszkodziłem... - zrobił smutną minę, a potem uśmiechnął się poruszając brwiami i zniknął za drzwiami.

Staliśmy tak jeszcze dobrą chwile. Ja przytuliłam się mocniej do niego i oparłam głowę o jego klatkę piersiową , a on schylił głowę i oparł ją o mój bark. Jego lekko przyśpieszony oddech na mojej szyi wywoływał co chwile faje dreszczy. Przez to mój oddech powoli przyśpieszał, z każdym jego wydechem czułam, każdą cząstkę mojej szyi otulaną nim niczym jedwabiem. Nagle poczułam jego usta, których tak strasznie pragnęłam, na mojej skórze. Lekki aksamitny pocałunek sprawił, że pragnęłam więcej, ale wiedziałam, że nie mogę tego po sobie poznać. Odwróciłam twarz i teraz mogłam znowu zatopić się w zielonym oceanie jego tęczówek.

• Ridley, czy chciałabyś się dzisiaj ze mną spotkać wieczorem? - wyszeptał, a ja tylko pokiwałam głową twierdząco.

U chłopaka mimowolnie pojawił się uśmiech, ten uśmiech, w którym się zakochałam. Co?! Chwila?! Ridley?! Coś ty powiedziała?! Nie zakochałaś się w nim, znasz go dopiero niecałe dwa dni, to niemożliwe, nawet kuriozalne.

• Smerfetko? - skierowałam swój wzrok znowu na jego twarz – lepiej chodźmy pomóc tym niedołęgą w kuchni. Sorry poprawka, ja im pomogę, przecież to kolacja dla Ciebie.

W ciszy opuściliśmy pomieszczenie i udaliśmy się na dół. Harry puścił moją dłoń. No właśnie! Z tego wszystkiego tak się przyzwyczaiłam do jego uścisku, że nawet nie zauważyłam, że szliśmy trzymając się za ręce. Dopiero kiedy zabrał swoją dłoń poczułam taką jakby minimalną pustkę, jakbym potrzebowała go do życie. Jakbym była kwiatkiem, który potrzebuje wody, którą on jest dla mnie, kiedy odchodzi czuję jakbym więdła powoli, ale odczuwalna pustka zaczęła znikać po usłyszeniu jego głosu z kuchni.

• Coście zrobili?! Ja pierdole! Powiedźcie mi jak chcieliście ugotować makaron nie nalewając wody?! Co?! Garnek do wyrzucenia! Kuchnia cała zakopcona! Zabije was słyszycie?! Gdzie jest Liam?!

Jedyne co usłyszałam z tego jak wszyscy chórem zaczęli się tłumaczyć to, to że Liam poszedł do sklepu po jeszcze dwie paczki makaronu, ponieważ Niall stwierdził, że te dwie co są w domu to za mało, po tym zaczęłam się śmiać. Po chwili wszystko ucichło „Może powinnam tam pójść? Może się pozabijali?”- pomyślałam, ale nie ruszyłam się ani na krok z narożnika. Zaczęłam szukać pilota. Niestety nie udało mi się to, więc postanowiłam, że jeżeli oni dla mnie robią obiad to mi nic nie będzie jak w drodze wdzięczności posprzątam im trochę w salonie i może uda mi się znaleźć zgubę.

Na podłodze znalazłam parę reklamówek, więc zaczęłam od wkładania w nie rzeczy do wyrzucenia, czyli m.in.: pudełek po pizzy i chińszczyźnie, opakowań po żelkach, chipsach i innych smakołykach. W rezultacie czego dostałam pięć worków przepełnionych śmieciami „Dla każdego po jednym” - pomyślałam i uśmiechnęłam się na myśl o pięciu przesłodkich głupkach.

• Teraz pasowałoby tu pozamiatać i kurze pościerać- pomyślałam, ale najpierw poszłam do pokoju Hazzy. Znalazłam moją torebkę i wyjęłam z niej gumkę do włosów. Związałam je w luźny kok i poszłam do kuchni.
• Kucharze? - wybuchłam niekontrolowanym śmiechem widząc całą piątkę w czapkach kucharskich,
  jakąś chwile po tym ogarnęłam się a chłopcy się na mnie dziwnie patrzeli, chcąc uniknąć tłumaczenia się i kolejnego napadu śmiechu postanowiłam przejść do sedna sprawy po którą przyszłam do nich – Gdzie macie schowek na szczotki, ściereczki itd.?
  
• Pierwsze drzwi po lewej od tych wejściowych – odpowiedział Liam i jakby mnie nie było zaczęli znowu gotować i kłócić się kto ma co robić, wywróciłam tylko oczami i wyszłam z tego wariatkowa.

Kiedy miałam już ze sobą szczotkę, odkurzacz i ściereczkę zabrałam się szybko do roboty. Po jakichś 40 minutach skończyłam i opadłam bezwładnie na puszysty, odkurzony, szary dywan. Odwróciłam głowę i co zobaczyłam? Pilot leżący pod narożnikiem.... No tak bo przecież oni by nie wpadli na to żeby tam zajrzeć, zresztą ja też.... Wyciągnęłam znalezisko i pozbawiona jakichkolwiek sił leżałam nadal. Po jakichś dziesięciu minutach poczułam jak spora ilość palców mnie dotyka po plecach, co ukazało, że mam na nich łaskotki, kiedy przestałam się śmiać, a wywoływacze mojej głupawki przestali ją kontynuować odwróciłam się na plecy, a przed sobą zobaczyłam piątkę uśmiechniętych twarzy patrzących na mnie różnokolorowymi oczami: brązowymi, niebieskimi i oczywiście zielonymi.

• Rid nie wygłupiaj się! Wstawaj! Jestem głodny, no prooooooooooooszęęęę! - powiedział dziecinnym głosem Niall, na co wstałam, przytuliłam go i powiedziałam: „ No dobrze maluszku chodź do stołu i usiądź, a ja Ci przyniosę śliniaczek” i posłałam mu kuksańca w bok, na co wszyscy zaczęliśmy się śmieć.

Przy mnie oczywiście usiadł Harry i Zayn. Wszystko było pyszne, podziękowałam chłopakom i obwieściłam, że na mnie już czas i spadam. Zanim odeszłam od stołu usłyszałam podziękowania za sprzątanie i że nie

trzeba było. Idąc na górę słyszałam za sobą kroki. Tajemnicza postać przyciągnęła mnie do siebie od tyłu oplatając rękoma moje biodra i brzuch. Nic się nie odezwałam tylko szłam z tą pijawkę do pokoju. Kiedy doszliśmy do łóżka obejmująca mnie postać popchnęła mnie na nie. Odwróciłam się momentalnie z brzucha na plecy i zobaczyłam Harrego podtrzymującego się rękoma nad moim ciałem. Lekko przygryzłam wargę na co on oblizał delikatnie swoje usta i uśmiechnął się pokazując dołeczki.

• Jesteś uwięziona Smerfetko.
• Tak? Interesujące... - zaśmiałam się – i co mi teraz zrobisz? - uśmiechnęłam się zadziornie.
• No wiesz... mogę Cię porwać.... pocałować... ale to nie w tej chwili... musisz poczekać Smerfetko – powiedział to szepcząc – albo mogę Cię odwieźć do domu.
• Okej, więc?
• Na początek porwę Cię do mojego samochodu i odwiozę.
• No dobra, to pozwól mi wstać – uśmiechnęłam się do niego i zaczęłam się podnosić.
• Nie tak szybko, mówiłem że Cię porywam, więc muszę to zrealizować – uśmiechnął się zadziornie i momentalnie znalazłam się przewieszona jak jakaś bluza przez jego ramię.

Od razu zaczęłam machać rękami i nogami krzycząc żeby mnie postawił, ale on nie reagował, więc poddałam się i pozwoliłam się znieść po schodach. Chłopaki na nasz widok momentalnie zaczęli się śmieć, w sumie nie dziwie im się. Podniosłam tylko dłoń do góry lekko im machając i robiąc bezsilna minę.

W samochodzie

Jechaliśmy w ciszy dopóki z radia nie zaczęła lecieć piosenka Margaret - Thank You Very Much <klik>.

• Dobra jest, naprawdę jest dobra – powiedział Harry.
• Noooo, a wiesz że jest Polką? - zaskoczyłam go tym pytaniem.
• Serio?! Nie wiedziałem...
• Na prawdę nazywa się Małgosia Jamroży – uśmiechnęłam się.
• Skąd to wiesz?
• Z internetu, na polskiej stronie pisało.
• Polskiej stronie?!
• Aaa no tak bo ty nie wiesz – uśmiechnęłam się – Umiem mówić po polsku.... - chłopak przyglądał mi się z zainteresowaniem – Moi dziadkowie są Polakami, wyjechali do Bristolu zanim moja mama się urodziła. Jakieś 20 lat temu wrócili do Polski, a my ich w święta odwiedzamy. Od małego mama mówiła do mnie po polsku żebym też znała ten język, a teraz mi się przydaje kiedy jeździmy do dziadków.
• Wow, szczerze mówiąc zaskoczyłaś mnie i to nawet bardzo – nic nie odpowiedziałam tylko uśmiechnęłam się i dalej jechaliśmy w ciszy.

Kiedy podjechaliśmy pod mój hotel Harry zaczął:

• To co do dzisiejszej ran...
• Randki? - uśmiechnęłam się.
• Tak randki – chłopak od razu się rozweselił – to przyjadę po Ciebie o 17.00. Może być?
• Okej, to do zobaczenia o 17.00 – na pożegnanie dałam Harremu całusa w policzek.

Kiedy weszłam do pokoju....

Jest 14-ty rozdział... Boże jak się nad nim męczyłam...  Jutro do szkoły ; / Ja nie chcęęęę...

Pytajcie:

ASK

Love u all

Ridley<3